نوع نیایش ما با خدا آیینه‏ای است در برابر نوع نگاهمان به اموری مانند خدا، ائمه، گناه، دنیا، آخرت، انسان و نیازهایش و اموری از این قبیل. اگر در این شب‏ها که شب‏های مناجات است در دعا‏ها و نیایش‏هایمان دقت کنیم خواهیم دید گفتگوی ما با خدا و اولیای خدا، ظلم به خدا و دین و اولیای خدا است.
در این شب‏ها با مناجاتمان دین را به قدری تحقیر می‏کنیم که در چند امر و نهی ساده پرونده‏اش را می‏بندیم. ائمه معصومین(ع) را هم با چند ذهنیت ظالمانه به چشم کسانی که به درد حوایج دنیوی‏مان می‏خورند و اگر کمی گریه و زاری را ضمیمه التماس‏مان کنیم فلان حاجتمان را ادا می کنند؛ می‏بینیم.
اگر به مناجات‏هایی مثل ابوحمزه ثمالی، کمیل، مکارم الاخلاق، صحیفه سجادیه نگاهی بیاندازیم؛ فاصله نیایش حقیقی را با مناجات تجارت‏گونه خودمان خواهیم دید. آنها از چه توبه می‏کنند و ما از چه گریانیم؟ نگاه آنها نسبت به دیگر انسان‏ها چگونه است و ما به دیگران به چه چشمی نگاه می کنیم و به تبع آن چگونه رفتار می‏کینم؟ آنها از خدا چه ‏می‏خواهند و ما چه می خواهیم؟ فراموش نکنیم که دعاها نیازهای ما هستند. ما چه چیزی را نیاز خودمان می‏دانیم و برای رسیدن به آن چه می‏کنیم؟
به یقین شناخت نیازهای واقعی خود و جامعه‏مان و تلاش برای رسیدن به آنها  کارسازتر از التماس و دعا به درگاه الهی است و شناخت گناهان و توبه عملی هم واجب‏تر از شب‏زنده‏داری برای بخشیده شدن گناهان صغیره.
البته با این همه نه مخالف دعا برای امور شخصی و دنیوی هستم و نه منکر لزوم جلب لطف الهی. چرا که می‏دانم برای رسیدن به آن مقصد عالی، لطف خدا باید گامی پیش نهد. تنها نگران تقدم مهم بر اهم و فرع بر اصل هستم. چیزی که در روزگار ما امری عادی شده است.